Mijn boeken staan bekend om de overtuigende personages die menselijk en gelaagd zijn en een wereld die niet zwartwit is. Voor mij is dat een logische combinatie: een personage dat levensecht moet aanvoelen, zit ergens in het schemergebied tussen goed en kwaad. Dus als je een wereld vult met zulke personages, is die automatisch niet meer zwartwit. Het een komt voort uit het ander.

En bestaat het ultieme goede en kwade eigenlijk wel? Of is dit een kwestie van perspectief? Ik denk dat laatste. Waar en in welke omstandigheden je geboren bent, bepalen welke denkbeelden je hebt en aan welke zijde van een conflict je opgroeit. Vanaf je geboorte wordt jouw definitie van het goede en het kwade al gevormd. Nog zonder dat je het door hebt.

En dat gegeven vind ik interessant om te gebruiken. Het brengt nuance aan in mijn verhalen. Aan welke zijde iemand ook staat, op zijn manier wil hij de wereld mooier maken. Ja, zelfs Kasimirh of Kaban of Jakob.

Ik ben er ontzettend trots op dat ook lezers aangeven dat dit de kracht van mijn verhalen is.