In mijn verhalen speelt transformatie altijd een grote rol. Natuurlijk in de vorm van gedaantewisselaars: Lilith kan in een Draak veranderen en in mijn verhalen vind je Wolven, Eenhoorns en meer. Maar ook in de zin van persoonlijke transformatie. Meaghun moet in Jager en Prooi (2014 – 2015) in het reine komen met het feit dat hij een gedaantewisselaar is, ook al heeft zijn omgeving hem geleerd dat dit duivels zijn. En Nealyn moet leren wat het is om mens te zijn, voor ze een Godin kan worden.
Veel van mijn personages proberen vrij en onafhankelijk te zijn. Pas als ze in hun eigen kracht gaan staan, kunnen ze boven zichzelf uitstijgen en hun tegenstander overwinnen. Het pad dat ik als schrijver heb bewandeld, gaat parallel aan dat van die personages. Ook ik kwam vast te zitten in verwachtingen van anderen. En van mezelf.
Toen ik in 2006 begon te schrijven, had ik een deeltijdbaan in de detailhandel. Mijn man werkte soms tijdelijk ergens of deed drie krantenwijken. Breed hadden we het zeker niet. Ik kreeg een idee voor een verhaal en begon te schrijven, op een ontzettend oude laptop die we voor 10 euro op de rommelmarkt hadden gekocht (nee, het beeld wat je nu voor je ziet is vast nog veel te modern). Het bleek een ideale – toen nog – hobby. Schrijven kost niets, maar brengt je wel naar de meest fantastische plekken.
Al snel nam ik het schrijven serieuzer. Ik vond een uitgever voor Hydrhaga (2008), dacht na over mijn publiek en begon te dromen over een succesvolle carrière. Met de Lilith trilogie (2010 – 2012) vergaarde ik een grote schare fans.
Mijn verhalen werden mijn stem. Een manier om de echte wereld te verkennen en beter te begrijpen. Fantasy als het tegenovergestelde van escapisme, want juist de afstand die mijn verhalen tot de wereld hebben, maken het gemakkelijker om erop te reflecteren. Ontdaan van vooroordelen komt de nuance.
Maar er was altijd dat stemmetje in mijn hoofd dat vertelde dat ik verstandig moest zijn. ‘Schrijven is en blijft een hobby. Je moet andere ambities hebben. Een goede baan vinden, alles op orde maken. Leven zoals volwassen mensen dat doen.’
In 2018 of 2019 durfde ik, aangemoedigd door Björn, eindelijk echt de stap te zetten. Ik heb er enorm mee geworsteld. Het voelde alsof ik mijn zelfstandigheid opgaf. Was ik gek geworden? Maar ik kon het vuur dat in me brandde ook niet langer klein houden. Sindsdien schrijf ik fulltime en heb ik er nog een rustig baantje naast. Voor de afwisseling en om niet te vergroeien achter mijn computer.
Mijn schrijverspad volgde niet altijd een weg omhoog. Doordat ik grote ambities heb en hoge eisen stel aan alles wat ik doe, is de twijfel er ook altijd. Ik vluchtte in perfectionisme en dwaalde steeds verder weg van mezelf. Bij het schrijven van het slot van de Vertellingen van de Ondergang (2017 – 2023) liep ik vast. Het was mijn uitgever en redacteur Cocky van Dijk die zei dat ik een stap terug moest doen.
In diezelfde periode barstte in IJsland een vulkaan uit. Ik volgde iedere ontwikkeling op de voet, want vulkanen spelen ook een belangrijke rol in finale van de Vertellingen van de Ondergang. De livestreams en berichten bevatten dus een schat aan informatie.
Het kriebelde steeds meer om er zelf naartoe te gaan. Om het te ervaren. Mijn belemmerende stemmetje was het er natuurlijk niet mee eens. En toch ging ik. Alleen. Het was een onvergetelijke ervaring. Ik dronk een kopje thee met uitzicht op de krater (met thee dwing ik mezelf om van het moment te genieten), zat ’s avonds naast een rivier van lava en vloog in een helikopter over de uitbarsting.
Daar bij die vulkaan vond ik een belangrijk stuk van mezelf terug. Ik weet nu dat ik kan vertrouwen op mijn intuïtie. Ik hoef niet te doen wat anderen doen. Dat zelfvertrouwen vertaalde zich in een geweldige afsluiter van mijn reeks. Storm1 en 2 zijn mijn best ontvangen boeken tot nu toe. En mijn ervaringen bij de vulkaan, die vind je terug in de verhaallijn van Nealyn.
Wil je me nog beter leren kennen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media. Tot snel!
