De laatste dag van het jaar is natuurlijk het juiste moment om even terug te kijken. En wat was 2016 een bijzonder jaar. Vol vreemde ontwikkelingen en nieuwe kansen. Een jaar van er voor kiezen om alles opnieuw in te richten, maar ook een jaar waarin ik soms gedwongen werd om dat te doen.
In januari verhuisden we naar ons nieuwe stekje in Enschede. Ons eerste eigen huis, dat voelt heel anders dan een huurhuis. En dat zie je er ook wel aan af. Binnen is veel opnieuw geschilderd en ook de buitenkant is al flink aangepakt. Er zitten nieuwe windveren op, de scheuren in de betonnen rand aan de voorkant zijn weggewerkt en de gang is bijna in oude glorie hersteld. Eindelijk heb ik een eigen schrijfkamer, maar ook in de andere kamers ben ik graag. Nu een jaar later ben ik nog steeds verliefd op ons huis.
Na een rotperiode op het werk kwam in februari eindelijk duidelijkheid. V&D hield op met bestaan en dus werd ik werkloos. Nou is dat natuurlijk heel verdrietig en ook best lastig, want de zekerheid van een vast contract valt weg en opeens heb je geen plek meer waar je bijna dagelijks heengaat en je lieve collega’s treft. Gelukkig had het ontslag geen gevolgen voor het huis dat we net hadden gekocht.
In de eerste twee maanden van 2016 kwam mijn leven dus behoorlijk op de kop te staan. Voor mij voelde het echter vooral als de frisse start waar ik al zo lang aan toe was. Dit was het moment om mijn leven opnieuw in te richten. Om te kijken wat ik bij me wil houden en waar ik eindelijk afscheid van ging nemen. Over een ding heb ik nooit getwijfeld: het schrijven.
Dus besloot ik me vooral te richten op dat wat ik het liefste doe. Mijn website kreeg een nieuwe uitstraling. “Bloed” maakte goede vooruitgang en jullie reageerden heel enthousiast dat Lilith in dit verhaal terugkeert. Ook zette ik de vertaling van “Verbroken in Schemer” in gang. Ik had grootse plannen en niet alles wat ik me had voorgenomen is gelukt, maar ik ben toch heel tevreden met wat ik allemaal al wel heb bereikt.
Noem me zweverig, maar soms heb ik het idee dat er een reden is waarom ik dingen uitstel. Zo heb ik bijvoorbeeld vaak genoeg gemopperd op mezelf, omdat ik nog geen contacten had gelegd met redacteuren voor de Engelse edities. Er was telkens wel een excuus om het uit te stellen. Of was dat, omdat iets in me wist dat ik beter nog even kon wachten?
Een maand geleden kreeg ik namelijk een brief waarin werd uitgelegd dat ik door het ontslag bij V&D recht heb op een hele mooie subsidie. Met dat bedrag kan ik een veel betere redacteur inschakelen dan ik op eigen houtje zou kunnen doen en nog veel meer. Het voelt onwerkelijk dat dit allemaal op mijn pad komt. Dat er uit de puinhoop van V&D zoveel moois kan ontstaan. Dat het me al deze kansen geeft die ik anders niet had gehad.
2017 start voor mij met het indienen van mijn voorstel om de subsidie aan het schrijven te besteden. Daarna is het hopen, duimen, bidden dat dit wordt goedgekeurd door de commissie, maar de adviseur was alvast erg enthousiast. Ergens in februari hoor ik of ze me de subsidie toewijzen. Inderdaad, ongeveer een jaar na mijn ontslag. Is vast een goed voorteken, toch?
In het nieuwe jaar wil ik moediger zijn dan ooit. Eigenlijk wilde ik hier schrijven dat ik ga voor 100 afwijzingen (met het idee dat je om zo’n aantal afwijzingen te krijgen toch ook heel veel positieve reacties zult vergaren), maar met de aanvraag voor de subsidie als eerste wat ik volgend jaar ga doen, is dat te gevaarlijk. Dus ga ik komend jaar voor 50 positieve ontwikkelingen. Die subsidie natuurlijk, maar ook meer lezingen en workshops, meer signeersessies en panels. Meer interviews en media aandacht. Het is tijd om alle voorzichtigheid te laten varen en te zorgen dat de hele wereld weet dat ik besta.
Ik wens jullie een fijne jaarwisseling. En dat 2017 vooral een jaar mag zijn vol positiviteit en kansen. Laten we zonder angst, maar vol vertrouwen, samen het nieuwe jaar in gaan. Ik dank jullie allemaal dat jullie zo betrokken zijn bij mij.
Liefs Kim.
